U-MUTSUZLUK

Bu gün bir katilim ben ve öldürdüğüm hep iyi düşüncelerdi. En umutlu, en sevecen, en iyilerini bulup öldürdüm. Silahım gözyaşlarımdı ve sonsuzdu. Ben de cömertçe harcadım kurşunlarımı ve karanlıktayım şimdi. En mutlu sonların bile kaybedeniyim ben ve kazananlar hiç anlamazdı beni. Ben kötüyken onlar iyiydi ya da ben iyiyken onlar çok daha iyi. Bu günü bile kurtaramazken hep ileriye bak diyen iyiler işte bu gün hepinizi öldürdüm. Şimdi müebbetim karanlıkta ve ziyaretçilerim yalnızlık, sevgisizlik, terk edilmişlik. Hayır kızmıyorum kötülere benim sözüm iyilere, o kadar iyiyseniz beni de götürün gittiğiniz yere.

Karanlık düşüncelerimi aydınlatmak için söylenen sözler ölmek üzere olan kişiye ölmeyeceksin demek kadar boş ve o kadar gerekli. Hayatta yapmaktan mutlu olduğum şeylerden bile sıkılır oldum ve yerine yenisini koyamadığım mutlu anlarım azalmakta.

Ben mutsuzken başkalarının mutluluğunu etkiliyor muyum acaba? Hani elma sandıklarında olurya elmanın biri çürükse onu ayırırlar diğerlerini de çürütmesin diye. Bir gün beni de ayırırlar mı? Hey sen hayattan sıkılan, çürümüş olan sağlam ve mutlu olanların arasından ayrıl. Onları da mutsuz yapacaksın.

Bakıyorum boş sokaklara boş sokakları aydınlatan ve göz alan sokak lamalarına. Yakından bakınca o kadar güzel gözükmeyen boş sokaklar ve onu aydınlatan lambalar iki beton yığını arasından bakınca daha güzel gözüküyor. Yanında olunca binaların o kadar hoş değil cıvıl cıvıl renkleri olmasına rağmen ancak az uzaklaşıp bakınca başkalaşıyor onlar da. Belki de uzaklaşınca hayat daha güzel olur. İnsanlarla mesafe koyunca belki onları daha güzel görürüm.Sorun şurada ki mutlu olmak için uzaklaşmak yeterli mi?