Ben,Sen ve olası cemaat

bir polisten işittim: a yüz bir cemaatinmiş bim ak parti'nin

bakma ak parti dediğime aram yok tayyip'le, 

gizlemeye ne hacet. 

sen de benden hoşlanmıyorsun belki de 

whatsapp'tan bir kandil mesajın geliyor 

kandilim kutlu, bense yerimdeberxudar

Belki de diyorum... Aman Ya Rabbi

mübarek olsaydık ikimiz yanında.... 

dua ederim her halükarda

ömrün güzel olsun .

ömrümüz belki hepten

boğaziçi'nde mukim dilaver bey,

 nerden bilsin bim'le a yüz bir'in farkını

bence bizim de yok çok farkımız

 hem böyle giderse cemaati bitirebiliriz.

ya da cemaati boşver

 bir odayı dolduralım yeter ikimiz

sen film izlersin bir köşede

 ben sana bakar şükrederim

aşk olsun derim Allahım

 Yani ne olurdu 

mutfak biraz daha büyük olsaydı

(ümit)

bim'in yahudi şirketi olması ihtimalinden bize ne ? 

a yüz bir'den alınan laptop'un bozulmasından

bu kristalizasyon ne whatsapp'a sığar ne görüntülü konuşmaya.

ben sana göre biraz belki ilgisiz.

 biraz sevdası eksik gibi  ya da  biraz yoğunsam

ellerimi tutup gözlerime bakma vaktin gelmiştir

hayatta başarılar filan değil 

her yenilgi bir kardelenin karı yarıp çıkmasıdır

bense sana göreyim çıkamasamda

ne kadar dayanabilirse iğde ağacı rüzgara

o kadar göze aldım yalnızlığımı yakmayı

sana karşı en ufak bir hissim yok mu diyorsun

ya sen (sevgilim) tabi başka bir planın yoksa

var mısın beraber yok olmaya...

3

Sadece üç kişiydik .
Sen,ben
Ve Allah'ın yazdığı gün buluşacağız
O yazar ise bize
Cennet kıvamından  derdüderman

Börekçi

Az görünen bir köy boşalt ,

Senden iyi kılavuz  olur ,

Burnumuzun ,Boktan kurtulamaması 

Azıcık platonik,çoktan patronaj.

Sizin burda adettir,adalettendir 

Allahım yağmur yağdırsan güzel olmaz mı ? 

Bu yıl Bereket erken kaçtı diyolaa,

içinde olacak  ya da yolyakın-kenli 

Geçmiş bir zaman içinde zuhur .

Bir baş ama ne komiser ne de komutan 

Hiyer-arşidük kutsa kılıç ile  ,

kafamızı koyacak dört duvar bulduk ya 

Başka dualar isteriz .hamdolsun .

Çiğ süt emmedik mi ?

Hayalin tam tevekküllü bir camiye emanet...

Bir bakmışsın Allah ta kabul etmiş.

De hadi Halil İbrahim sofrası olsun 

zamanı geldi oturtun önce serin 

Bugünde mi karnımız doyacak ?

Açlıkla imtihan zor diyorlar ama yine sen bilirsin

Açlıktan bayılanı gördüm

Üç diyor gün diyor yemek diyemiyor 

Düştü bayıldı .Sakar yahu 

Ağlamak değilde aşşağılık duygusu  

Yağları erimiş içinin, cız etti  

Hisssedemedim ama ağlamak değil 

Boğaza nazır bir düğüm.

EKSİK İNSAN

                                                                                       

        Yokluğun farkına varmak çok uzak bana. Çünkü her ne kadar inkar etsem de her şeye sahibim ben. Ama varlık içinde yokluk çekmek YENİ İNSAN düşüncesi. Dolu gardrobunun önünde yarın ne giysem diye ağlayan insan degil benim derdim. Ya da bilmem kaç arkadaşa sahip birinin bir o kadar daha arkadaşa sahip olmaya çalışan insan da degil çükü bu insanlar sonuç. Benim derdim insanın kendi iç dünyasının zenginliğinin farkına varamaması. Mutluluğu neye bağlar bir insan. Bir elbiseye, bir arabaya, bir telefona mı baglar insan denilen çok derin varlık. Düz insan,  evet buna bende dahilim okyanusun derinlerine dalmak yerine kenarında çakıl taşıyla oynar. Evet dünya bence de mağraya yansıtılan görüntü sadece. Asıl şimdi yüz üstü çok süründün ayağa kalk ey insan.

         Yoklugun farkına varmak. Olmayan bir şeyin eksikliğini nasıl duyar insan? İçinde o olmayan şeyin bir parçası varsa ancak farkına varır. O parçayı tamamlamaya çalışırsa hedefte yürümeye başlar. İşte o zaman bir şeyler başarma adına adım atmış sayılır. Ancak bizim sokaklar kör, sagır, dilsiz hayır hayır daha çok post modern bunlar. 

      ‘’Daha’’ kelimesi kendisinin hangi amaçlarla kullanıldığını bilse kendini yok etmek isterdi herhalde. Rahat bir insanın daha rahat olabilmek için feda edemeyeceği hiçbir degerli varlığı kalmadı. Deger kelimesi de fiyata dönüştü zaten. 

      Evet degişmeyen tek şey degişimin kendisi ancak bu degişim süreci modern dünyada (modernizmden nefret eden biriyim) insanın kendisine yabancılaşmasıyla şekilleniyor. Çevremiz o kadar hızlı degişiyor ki bir aşamadan sonra insan bunu takip edememeye başlıyor ve hayatı  akışına bırakıyor  tabi bu zorunlu bir bırakış. Bu aşamadan sonra devreye televizyon giriyor. Çünkü mutluluğu reel hayatta bulamayan reel insan dizi kahramanın mutluluğunu benimsiyor. Dizi kahramanının bindiği arabaya biniyor, giydiği elbiseyi giyiyor vs vs. Ya da sosyal medya dediğimiz sanal dünya da kendine sanal kişilik oluşturup reel hayatta bulamadığı saygınlığı, mutluluğu ya da eksiklik çektiği her neyse orada bulmaya çalışıyor.

Bende Halimce Münekkitem: Cenneti İlk Defa Göreceklere

Bende Halimce Münekkitem: Cenneti İlk Defa Göreceklere: Utancın neresinden dönersen başın hep eğik Beklerken,dinlerken,zalimken, En önemsizi de gülerken Ama Şimdi düşünme Ah işitmeyi de  ...

Cenneti İlk Defa Göreceklere

Utancın neresinden dönersen başın hep eğik

Beklerken,dinlerken,zalimken,

En önemsizi de gülerken

Ama Şimdi düşünme

Ah işitmeyi de  yastığa sakla

Zevk dediğin ne ki hayat veriyor  zaten

Başka şeyler  iste onu görürsen

Sor almış mı kendi selamını

Yüzü suyu hürmetine

Ya da sorma bende söylememiştim hiçbir zaman

Dene mesela daha önce hiç tanımadığın birine

 ona aşık olduğundan bahset

Neresinden dönersen utanırsın mesela

merkeze de uğrar mıyız ?

bu gün  dua okudum yoldan geçen birine

fatihası ezberimde yüzünü unuttum sadece

öyle ıslah olması için değil

cennette daha fazla kalması için

cennet güzel bir yermiş  

orada insanlar utanmıyormuş

babaannem anlattı  rahmetlenmeden 

baya önce oturup dinlemiştim

hep yeşil bir yer gelir gözümün önüne

ne zaman bahsi açılsa...

Şu karşıda yürüyen yaşlı adam

bence banko gider  cennete derim

 kupona bunu da  yaz

babaannemin anlattığı cennet hep yeşillikti

şimdi belki kesmişlerdir buradan çok müteahhit gitti ...

GÜNÜMDEN BİR GÜN

Bak yine güneş doğdu insanlığa. Şimdi kalkacak herkes, işine gidenler, okuluna gidenler ya da uykusuna yeni başlayanlar. Ben hangi taraftayım sence. Tam uyuyacağım zamanlar seninle başladığımız sohbetler bitseydi belki ben de şimdi kalkar işime bakardım. Uyumayı sana tercih ettiğimi zannetme ama bazen sevmiyorum seni. Diğerlerine benziyorsun ara sıra. Konuyu haklı olduğun kısma çekip beni gafil avladığını zannediyorsun. Oysa ki herkes haklı bu dünyada. Haksız olduğun konuları anlat bana deyince susma.  

Uyku baskın çıkmaya başladı düşüncelerime ve kazanıyor sonunda. Uykuyla akan zamanı bir melek de bitirse azap veriyor insana. Vücudum itaat etmese de kalkıp her gün yaptıklarımı tekrarlamak zorundayım. Bunun farkında olmak kalkmamı daha da güçleştiriyor. Bir görev niteliğinde yapılan ve zerre haz alınmayan  kahvaltıdır, o günün döngüsünü başlatan haberci. Ve günün devamı sınıfta yapılmış ve oradan dışarı çıkmayı hak etmeyen sohbetler, hep tasdik edilmek zorunda kalınan bir itiraz da tüm suçlunun sen olduğu boş muhabbetlerden ibrettir.

Öğleden sonra seninle yaptığım sohbetin faturası önüme geliyor. Söz geçiremediğim gözlerim, yavaşlayan reflekslerim ve keşkelerle başlayan cümleler.

Sonunda akşam olup ta eve dönmek kötünün iyisidir.  Yine de eve dönmek dinlenmenin habercisidir. Ve bir öğrencinin sorumluluk alanlarına sıra gelmiştir. zorla kafaya sokulmaya çalışılan bilgiler topluluğu. Anlayamadığımız yerlerin gelecekte ne işe yarayacağını sorduğumuz zamanlar, yani çaresizliğimizin en dibindeyken arkadan bir kurtuluş sesi.

-oğlum gel çay içelim sonra devam edersin.

Diğer odaya geçtiğimde sanki suçluymuşuz gibi bize bağıran bir alet karşımızda ve biz karşısında sus pus. Bir saatlik arada onun nutuklarını dinleyip tekrar odama döndüğümde en değerli  arkadaşımla buluşma vakti gelmiştir. Yarın pişmanlığımı duyacağımı bildiğim halde başlarım onunla muhabbete.

Böylece döngünün bir halkası daha bitmiş olur. Bir günümü değil bir gün boyunca ruhumu kemiren düşüncelerimi anlattığım bu yazının günlük mü yoksa aradan belli bir süre geçtiği için anı mı olduğunu bilmiyorum. Zaten tanımlarla aram pek iyi değildir.