Bu sabah yola çıktım. Mutluluğa doğru gitmeye çalışıyorum. Bu yolda kimi zaman yalnızım kimi zaman kalabalık. Ağzımda değişik mırıldanmalar var bana ait. Yolun uzunluğunu bilen yok, yakınlığını uzaklığını da. Varacağımız yerin nasıl bir yer olduğunu bilen yok. bazen duyuyoruz birileri varmış oraları görmüş diye. Ama sonra yolda görüyoruz onları da, cümleler ortak vardık zannetmiştik, sanki içinde gibiydik ama yanılmışız, işte yine yollardayız. Bazen biz de vardık zannediyoruz, diyoruz, burası orası olmalı, sonra hüzünler geliyor yine ve biz yine yollara düşüyoruz. Herkes umutlu varacağına. Hiç karamsar görmedim yollarda. Zaten oraya varınca tüm dertler bitecek dediler bize. Mutluluğun komşusuymuş sevinçler, gülmeler, eğlenmeler. Biz oraya varamadık, oraya ulaşanı da görmedik ama yoldayız daha.
Hani sorularımız vardır bizim ‘cevaplanamayan sorular’. Mutluluğun yeri de bu sorulardan işte. Kimse cevap veremez. Bazılarımız bu soruların peşinden gider, bazıları cevabını bulamayacağını zannettiği için duymazlıktan gelir, bazıları duyar ama hiç umursamaz. Hangisi doğru? Hangisini yapmalıyız ya da hangisini yapmamalıyız?
Cevabı bilmiyorsan yorum yapmak ya da tahmin etmek artık serbesttir. Buna uğraşmayanlardan ya da boş olarak görenlerden farkını ortaya koymak için bir fırsattır ve benim tahminim mutluluk içe yolculuktur. İnsanın kendi kendisini öğrenmesidir bazen yalnız bazen 2 kişi bazen kalabalıkla. Bu yüzden yolculuk bitmez.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder