Yokluğun farkına varmak çok uzak bana. Çünkü
her ne kadar inkar etsem de her şeye sahibim ben. Ama varlık içinde yokluk
çekmek YENİ İNSAN düşüncesi. Dolu gardrobunun önünde yarın ne giysem diye
ağlayan insan degil benim derdim. Ya da bilmem kaç arkadaşa sahip birinin bir o
kadar daha arkadaşa sahip olmaya çalışan insan da degil çükü bu insanlar sonuç.
Benim derdim insanın kendi iç dünyasının zenginliğinin farkına varamaması.
Mutluluğu neye bağlar bir insan. Bir elbiseye, bir arabaya, bir telefona mı baglar
insan denilen çok derin varlık. Düz insan, evet buna bende dahilim okyanusun derinlerine
dalmak yerine kenarında çakıl taşıyla oynar. Evet dünya bence de mağraya
yansıtılan görüntü sadece. Asıl şimdi yüz üstü çok süründün ayağa kalk ey
insan.
Yoklugun
farkına varmak. Olmayan bir şeyin eksikliğini nasıl duyar insan? İçinde o
olmayan şeyin bir parçası varsa ancak farkına varır. O parçayı tamamlamaya
çalışırsa hedefte yürümeye başlar. İşte o zaman bir şeyler başarma adına adım
atmış sayılır. Ancak bizim sokaklar kör, sagır, dilsiz hayır hayır daha çok
post modern bunlar.
‘’Daha’’ kelimesi kendisinin hangi
amaçlarla kullanıldığını bilse kendini yok etmek isterdi herhalde. Rahat bir
insanın daha rahat olabilmek için feda edemeyeceği hiçbir degerli varlığı
kalmadı. Deger kelimesi de fiyata dönüştü zaten.
Evet degişmeyen
tek şey degişimin kendisi ancak bu degişim süreci modern dünyada (modernizmden
nefret eden biriyim) insanın kendisine yabancılaşmasıyla şekilleniyor. Çevremiz
o kadar hızlı degişiyor ki bir aşamadan sonra insan bunu takip edememeye
başlıyor ve hayatı akışına
bırakıyor tabi bu zorunlu bir bırakış.
Bu aşamadan sonra devreye televizyon giriyor. Çünkü mutluluğu reel hayatta
bulamayan reel insan dizi kahramanın mutluluğunu benimsiyor. Dizi kahramanının
bindiği arabaya biniyor, giydiği elbiseyi giyiyor vs vs. Ya da sosyal medya
dediğimiz sanal dünya da kendine sanal kişilik oluşturup reel hayatta
bulamadığı saygınlığı, mutluluğu ya da eksiklik çektiği her neyse orada bulmaya
çalışıyor.
